Rozdział 2

Jak widać pozmieniałam sporo na blogu. Doszła zakładka "Bohaterowie", do której dodałam trochę nowych postaci. Jeśli moglibyście, to zaglądajcie do niej czasem, ponieważ będę ją często aktualizowała. Zmieniłam imię głównej bohaterki, ponieważ stwierdziłam, że stare mi się nie podoba :) Uwagi, opinie itp. proszę dodawać w komentarzach. No i koniec mojego gadania, zapraszam na rozdział 2 :)

                        ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Proszę odpowiedz - powiedziała.
- Ok, odpowiem. Więc... - zawahałam się. - Zgadzam się! Przekonałaś mnie.
- Aaaaa!!! - zaczęła krzyczeć na cały głos - Kocham cię Sassy! Kocham! Kocham! Kocham! Kocham! - rzuciła się na mnie obsypując mnie pocałunkami i przytulając.
  Klienci w kawiarni patrzyli na nas jak na idiotki, a po chwili podeszła do nas kelnerka mówiąc, że jak się nie uspokoimy, to będzie zmuszona nas stąd wyrzucić, ponieważ zakłócamy spokój odpoczynek innym gościom. Oczywiście przeprosiłyśmy kelnerkę i resztę ludu, po czym wyszłyśmy z kawiarni biorąc nasze zakupy.
-O Boże! Co ja na siebie założę? -trajkotała Paula. - Musimy iść na zakupy!
-Ej! Spokojnie! Przecież dopiero wracamy z zakupów. - powiedziałam.
-No ale ja mało kupiłam! Trzeba iść na duże zakupy! - zdecydowała.
-No ale... - spojrzałam na nią zszokowana. Szła obok mnie obładowana co najmniej dziesięcioma torbami. - A to to nie są duże zakupy? - wskazałam palcem na jej reklamówki. Ja sama miałam najwyżej 5.
-To nic - zaśmiała się - ciotka Megan z każdych zakupów wraca z co najmniej 20-ma torbami.
-Omg... - wybuchnęłam śmiechem - Już wiadomo po kim odziedziczyłaś manię zakupową - powiedziałam.
-No może troszeczkę - uśmiechnęła się pokazując swoje idealnie równe i białe zęby. - To kiedy idziemy na te zakupy? Może w czwartek po szkole? - spytała.
-Ok, tylko wiesz...
-Co? - spojrzała na mnie pytająco.
-No bo ja już nie mam pieniędzy - zarumieniona spuściłam głowę.
-Oj nie przejmuj się! Obydwie zrobimy zakupy za moje pieniądze!
-Nie, ja nie chcę tak od ciebie wyciągać - zaprzeczyłam stanowczo, kręcąc głową. - Poza tym nie wiem, czy na pewno bym oddała ci te pieniądze.
-No ale przecież w tą środę jest 13 czerwca, czyli twoje urodziny, więc po prostu potraktuj to jako prezent. - uśmiechnęła się.
-Ale...
-Nie. To już postanowione. Chodź do mnie teraz - powiedziała, ponieważ właśnie stanęłyśmy pod jej domem.
-Dobra, tylko pójdę zanieść do siebie zakupy - powiedziałam idąc w stronę swojego domu.
-Ok. - zgodziła się. - To ja czekam.
  Doszłam do domu i wyjęłam klucze z torebki. Dochodziła 15, więc mama już dawno była na zebraniu. Weszłam do domu i zaniosłam ubrania na górę do mojego pokoju. Przekraczając próg mojego królestwa rzuciłam okiem na komodę, stojącą na przeciwko łóżka. Stało tam zdjęcie moje i Harry'ego, które zrobiła nam moja mama, gdy mieliśmy po 11 lat. Spojrzałam na nasze uśmiechnięte, rozradowane twarze. Wtedy nie przejmowaliśmy się niczym, byliśmy szczęśliwi. To było zdjęcie z moich urodzin. Zaprosiłam tylko Harry'ego, ponieważ stwierdziłam, że wszystkie moje koleżanki są głupie i nie warte zaproszenia. A Harry był inny. On mnie rozumiał. Mogłam mu się wyżalić, popłakać na ramieniu. To do niego przychodziłam wieczorami, gdy mama mnie wkurzyła, albo miałam problemy. Harry mieszkał w sąsiednim domu, więc nie było problemu z potajemnym odwiedzaniem się. Wtedy jeszcze do 14 roku życia mieszkałam w Shacleton, ale przeprowadziłyśmy się ze względu na złe wspomnienia. Daniell przeprowadził się do Londynu, gdy miałam 7 lat, czyli w tym samym roku, w którym rozwiedli się rodzice. Tam poznał Violet i wziął z nią ślub 3 lata temu. Lubiłam jej rodzinę. Byli miłymi ludźmi.
  Pogrążyłam się we wspomnieniach. Przypomniał mi się dzień wyjazdu Harry'ego. Mieliśmy 12 lat. On przeprowadzał się do Holmes Chapel, by tam ze swoją rodziną zacząć nowe życie.                                                                    
  Umówiliśmy się o 11 przy naszym drzewie w parku. Przyszłam trochę wcześniej, bo chciałam jeszcze pomyśleć co będzie jak on już wyjedzie. Siedziałam i rozmyślałam. szum drzew mnie uspokajał.
  Nagle na dróżce zobaczyłam postać Harry'ego. Na jego widok zerwałam się z kamienia na którym siedziałam.
 - Harry! - wykrzyknęłam i rzuciłam mu się w ramiona
- Sassy - szepnął i mocno mnie przytulił. - Będę tęsknić, nawet nie wiesz jak bardzo. - zrobił smutną minę. Wyplątałam się z jego objęć.
- Przecież będziemy do siebie dzwonić, pisać. Będziemy się odwiedzać. Prawda? - powiedziałam ze łzami w oczach.
- Prawda. Zawsze będziesz moją przyjaciółką. Nigdy cię nie zostawię - w jego oczach także pojawiły się łzy.
- Obiecujesz? - spytałam. - Proszę przyrzeknij, że o mnie nie zapomnisz! Przyrzeknij!
- Przyrzekam. Nie mógłbym o tobie zapomnieć. To nierealne - powiedział, ponownie mnie przytulając. Trwaliśmy w tym uścisku długo. Bardzo długo.
   Na wspomnienie tamtej chwili po policzku popłynęła mi łza. Za nią kolejna. Usiadłam na łóżku i schowałam twarz w dłoniach. Łzy leciały mi już ciurkiem. Jak on mógł tak po prostu zapomnieć?? Jak...?
  Moją rozpacz przerwał dźwięk dzwoniącej komórki. Spojrzałam na wyświetlacz. Paula. Odebrałam.
 - Halo? - powiedziałam. Już nie płakałam.
 - Co z tobą? - warknęła.
 - Jak to co? - zdziwiłam się.
 - No miałaś do mnie przyjść! A ty już godzinę u siebie w domu siedzisz! - krzyknęła.
  Zerknęłam na zegarek stojący na szafce nocnej obok łózka. Zbliżała się 16.00. Wytrzeszczyłam oczy.
 - Kurde, sorki. Zasiedziałam się. Już do ciebie lecę, pa! - powiedziałam i się rozłączyłam. Szybko zeszłam na dół, zamknęłam drzwi i już po chwili byłam u Pauli. Spędziłyśmy czas na plotkach i oglądaniu filmów. Nim się obejrzałam wybiła godzina 22.00.
 - O kurcze, muszę lecieć! - zerwałam się z łóżka. Nagle coś sobie przypomniałam. - O kurwa! - przybiłam sobie facepalma. - O 18.00 miałam iść z mamą na kolację razem z Daniellem i Violet. Mama mnie zabije!
  Spojrzałam na telefon, który wyjęłam z kieszeni spodni. Był wyciszony. Miałam 30 nieodebranych połączeń od mamy i 8 wiadomości id niej. Szybko kliknęłam wiadomości.
"Gdzie ty jesteś? Pamiętasz, że mamy kolację??"
"Gdzie jesteś?? Masz być w domu!!!"
"Sassy, czemu nie odbierasz? Masz być w domu i to już!!!"
"Ostrzegam"
"SASSY!!! Odbierz! Za 10 min. wychodzę z domu!"
"Daniell dzwonił, że odwołuje kolację. Przepraszał, że nie może być, ale coś mu wypadło."
"Sassy, wracaj!"
"Nie mam już na ciebie siły. Zadzwoń jak będziesz mogła"
  Wybrałam numer mamy i zadzwoniłam. Paula siedziała na łóżku i przypatrywała mi się.
 - W końcu dzwonisz! Czy ty wiesz jak się martwiłam? Czemu nie odbierałaś?? Gdzie jesteś?? Chodź do domu!" - krzyczała mama.
 - Mamuś, spokojnie. Jestem u Pauli. Kompletnie zapomniałam o tej kolacji. Przepraszam. A miałam wyciszony telefon, więc nie słyszałam, że ktoś do mnie dzwoni. - powiedziałam/
 - Och.. No dobrze. Uspokoiłaś mnie - powiedziała mama. Zerknęłam na Paulę. Wymachiwała mi przed nosem karteczkę z napisem "Zapytaj czy możesz zostać u mnie na noc!"
 - Eeee, mamo? - spytałam.
 - Tak kochanie?
 - Mogę zostać dziś u Pauli na noc? - zacisnęłam kciuki.
 - No nie wiem - mama była niezdecydowana.
 - Proszę...! - powiedziałam.
 - No dobrze. Ale bądź przed 12.00. - zgodziła się.
 - Ok, dzięki! Kocham cię, pa! - rozłączyłam się
 - Too... co robimy? - spytała Paula.
 - Może film? - zaproponowałam.
 - Ok, może być pierwsza część "Piratów z Karaibów"?
 - Jasne - uśmiechnęłam się. Uwielbiałam ten film. Zwłaszcza wygłupy Jacka Saprrowa. Paula włączyła film i rozłożyłyśmy się na jej dużym łóżku, wpatrując się w olbrzymią plazmę wiszącą na przeciwko łóżka. Podczas oglądania napadły nas niekontrolowane wybuchy śmiechu, czyli pierwsze objawy głupawki. W końcu film się skoczył. Była 1.00 w nocy.
 - To ja idę wziąć prysznic - powiedziałam i pobiegłam do łazienki. Tam na półce leżały moje pidżamy. Miałam u niej w domu swoje rzeczy, ponieważ często u niej nocowałam. Tak jak ona u mnie i też miała tam swoją pidżamę.
  Wzięłam prysznic, umyłam zęby i ubrałam się w moją pidżamę, po czym wyszłam z łazienki. Paula już siedziała na łóżku wyprysznicowana (xD). W tym domu były 3 łazienki, więc nie było problemu. Usiadłam na łóżku obok niej.
 - Jak myślisz, jak to będzie? - spytała przerywając ciszę. Wiedziałam, że chodzi jej o koncert i o Harry'ego.
 - No nie wiem. Na pewno koncert, potem podpisywanie zdjęć i autografy. Podejdziemy tam. Ja podejdę do niego. Przedstawię się i ciekawe czy mnie będzie pamiętał - powiedziałam.
 - Jest jeszcze coś... - uśmiechnęła się Paula. - Bo my mamy jeszcze wejściówki VIP za kulisy. Po koncercie.
 - Co??? Boże... - można by powiedzieć, że byłam szczęśliwa. Bo w głębi duszy chciałam się z nim zobaczyć. Pragnęłam tego. Chciałam, żeby mnie pamiętał. - Ale jak to? - zapytałam.
 - No wiesz, mam dosyć wpływowego ojca - poruszyła brwiami.
 - O jeju! Kocham cię! - uściskałam przyjaciółkę.
 - Tak, tak. Ja ciebie też - uśmiechnęła się. - Tylko, że mam 3 bilety.
 - Jak to? - zdziwiłam się.
 - No bo mój tata przez przypadek wziął trzy, bo coś mu się pokręciło.
 - To co z nim zrobimy? - spytałam.
 - Planowałam sprzedać, ale potem pomyślałam, że przecież do nas do klasy chodzi taka Jennifer. Wydaję się miła, a z tego co wiem też lubi One Direction. - odpowiedziała.
 - Dobry pomysł. Ona chodzi już miesiąc do naszej szkoły i jest samotna jak na razie. W poniedziałek trzeba z nią pogadać. - powiedziałam ziewając. - A teraz chodźmy spać.
 - Ok, to dobranoc.
 Położyłyśmy się i wtuliłyśmy się w siebie. Zasnęłyśmy.

                         ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No hej :) Rozdział byłby troszkę wcześniej, ale miałam lekkie problemy z przepisaniem tego do komputera xD Po prostu mi się nie chciało :D Bardzo bym prosiła o szczerą opinie. I proszę też CZYTASZ = KOMENTUJESZ.  Dla Ciebie to chwilka, a dla mnie to znaczy bardzo dużo. Dziękuję :D